Ciężar dowodu w postępowaniu likwidacyjnym Art. 6 kc narzuca jedną z globalnych zasad prawa cywilnego w brzmieniu: „ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne”. Znaczy to, że każdy, kto dochodzi swych praw powinien uzmysłowić rzeczywistość faktu, na który się powołuje, uzasadniając bytowanie tych praw. Powyższa zasada jest skrupulatnie spięta z przepisami kodeksu postępowania cywilnego, który w Części pierwszej, Księdze pierwszej, Tytule VI, Dziale III reguluje kwestie przedmiotu i oceny dowodów, jak również postępowania dowodowego. W postępowaniu cywilnym obowiązuje zasada kontradyktoryjności, co symbolizuje iż skupianie twierdzeń rzeczywistych i środków dowodowych służących sprawdzeniu tych twierdzeń leży w gestii stron procesu, sąd tymczasem przy badaniu zasadności powództwa ogranicza się do faktów i dowodów, jakie strony przedstawiły dla uzasadnienia swych żądań. Ciężar udowodnienia jest zatem powinnością nałożoną na stronę przez prawo procesowe, jeśliby strona ta chce efektywnie dojść przed sądem swych praw. W procesie cywilnym ciężar dowodu rozłożony jest w zależności od tego jaki fakt jest dowodzony. Zazwyczaj na stronie powodowej spoczywa ciężar dowiedzenia faktu powodującego powstanie skutków prawnych, np. wyrządzenia szkody (fakt prawotwórczy), z reguły zaś na pozwanym spoczywa ciężar wykazania braku przesłanek stanowiących o istnieniu skutku prawnego, np. niepoczytalności sprawcy (fakt prawotamujący), lub przesłanki stanowiącej o ustaniu prawa np. spełnienia świadczenia (fakt prawoniweczący). Wspomniana wyżej ogólna zasada ciężaru dowodu określona w artyk. 6 kc niejednokrotnie ulega jednak modyfikacji. Ma to miejsce wówczas, gdy prawo materialne kształtuje odmiennie ciężar dowodu w odniesieniu do konkretnie wskazanych stosunków prawnych. Szczególne reguły dowodowe zawarte są na przykład w przepisie art 429.